Soraperra, Simone, A Penia non ci sono più passeri

Soraperra, Simone: .
        A_Penia_non_ci_sono_più_pas.


lingua: Cazét
corpora: Fascian 
tipologia: letteratura: poesia
letterario:no
argomento: corpus Simon_de_Giulio poesia Scric_Ladins 
periodo:
fonte: Scric Ladins dattil. ICL
solo testi pubblicati: no
numero di parole: 223
titolo dell'originale: A_Penia_non_ci_sono_più_pas
testo grafia moderna
A Penia non ci sono più passeri Sora trenta, d'uton in duc i era che ruèa bonora sul dadoman; da duta l'ores, dal mesdì e da sera per na fregola de polenta o pan. Che, ence ge, ogne dì ge petèe sun chel pìcol e bel barcon. Te de dò el viere, content vardèe el becolèr in prescia su del fon. Ve vardèe sun chel pìcol barcon al temp del vent e de l'argia giacèda; ve vardèe al temp del bel sgrijolon canche ucèla dajea e pìcol bechèda. Canche mi pé, pan sech sfregolèa, sun sparela spetaède, aisciuda e uton; siède contenc, duc scigolèa spetan che lascie vet el pìcol barcon! Jà chesc firé, nun era più nia con dut che chierìe a dreta e a cencia... L'era tan bel canche i vegnìa! Oh no grignà! Ma a mi i me mencia! pìcui spoc, per egn e egn siede stac mia bela compagnìa; ma i jogn nasciui e ence i gregn no à sparagnà burta malatìa. Dal viere de l'usc, proe ben a vardèr amò duc i dis de la sajon... Ma più no ve veide...L'é dur osservèr che più no l'é vita sul vege barcon! pìcui spoc, de la mort el voler me à tout voscia gegra compagnìa! A pìcui spoc amò mi pensier, a pìcui spoc amò na poejìa! Penia, mèrz 1984 Simon de GiulioA Penia non ci sono più passeri Sora trenta, d'uton in duc i era che ruèa bonora sul dadoman; da duta l'ores, dal mesdì e da sera per na fregola de polenta o pan. Che, ence ge, ogne dì ge petèe sun chel pìcol e bel barcon. Te de dò el viere, content vardèe el becolèr in prescia su del fon. Ve vardèe sun chel pìcol barcon al temp del vent e de l'argia giacèda; ve vardèe al temp del bel sgrijolon canche ucèla dajea e pìcol bechèda. Canche mi pé, pan sech sfregolèa, sun sparela spetaède, aisciuda e uton; siède contenc, duc scigolèa spetan che lascie vet el pìcol barcon! Jà chesc firé, nun era più nia con dut che chierìe a dreta e a cencia... L'era tan bel canche i vegnìa! Oh no grignà! Ma a mi i me mencia! pìcui spoc, per egn e egn siede stac mia bela compagnìa; ma i jogn nasciui e ence i gregn no à sparagnà burta malatìa. Dal viere de l'usc, proe ben a vardèr amò duc i dis de la sajon... Ma più no ve veide...L'é dur osservèr che più no l'é vita sul vege barcon! pìcui spoc, de la mort el voler me à tout voscia gegra compagnìa! A pìcui spoc amò mi pensier, a pìcui spoc amò na poejìa! Penia, mèrz 1984 Simon de Giulio 

scarica   stampa